Gebruik: 'GOOGLE CHROME'

'DOWN UNDER'





Toen Lieve en ik naar Antarctica reisden dacht ik dat dit het einde van de wereld was en dat ik nooit meer zo ver zou vliegen.
Dat ‘einde van de wereld ‘ gevoel heb ik nog altijd maar de afstand naar Nieuw-Zeeland is toch nog verder. Er is een tijd verschil van 12 uur met ons landje.

Gelukkig heb ik naar de goede raad van mijn reisleidster geluisterd en heb ik daarom, en dit voor de eerste keer, in business gevlogen. Een goede raad van mij, nooit doen, want je wilt nooit meer iets anders.

De eerste vlucht was naar Londen. Door wegenwerken op de luchthaven van Heathrow zaten wij 40 minuten in een bus op een traject dat normaal geen 10 minuten duurt. Ik zag mij die dag niet meer in Singapore aankomen. Gelukkig is deze vlucht een half uur uitgesteld zodat wij half rennend in de vertrekhal aankwamen, waar er geen enkele passagier meer te zien was alleen personeel, dat op strategische plaatsen stond en er voor zorgden dat wij geen meter te veel te liepen. De deuren sloten onmiddellijk achter ons en zo begon mijn speciale reis op een wel uitzonderlijke manier voor een twaalf uur durende vlucht op een A380.

Binnenin was het nog indrukwekkender, zo veel ruimte!
Ik ben gewoon om mij in een vliegtuig in een stoel te wurmen na een gevecht om toch nog de handbagage in een overvol vak bij te krijgen, dan mijn handtas ergens tussen mijn benen te zetten, waarna ik probeer mijn ellebogen binnen mijn stoelruimte te houden en mijn knieën vast zitten tussen mijn stoel en de stoel er voor.

Hier nemen ze onmiddellijk je handbagage af (even schrikken) ga je zitten zonder iemand anders te hinderen, je kan zelfs rondlopen, je gerief in een grote bak leggen als je aan de zijkant zit, je handtas naast je zetten, je benen bewegen en terwijl ik van al die ruimte aan het bekomen was, kreeg ik al een glas in mijn hand gedrukt alsof ik al uren in dat vliegtuig zat. Echt aanpassen als je dat niet gewoon bent.

Lieve had er voor gezorgd dat wij met Singapore Airlines vlogen.
Formidabel lieve en mooie air hostesses. Precies poppetjes.
Niettegenstaande het eten op voorhand gekozen was, komen ze met een lijst langs om alles nog eens uit te leggen en om er zeker van te zijn dat het volledig naar je wens is. Ik was zo overweldigd dat mijn Engels er nog erger onder leed.

Er is een klein probleem met die lieve mooie meisjes.
Zij zijn hetzelfde gekleed, hebben dezelfde haartooi, hetzelfde figuurtje en dezelfde stralende glimlach. Toen ik iets wilde verbeteren dat ik gezegd had tegen een hostess, wist ik met de beste wil van de wereld niet meer aan wie ik dat had gedaan. Komt daarbij dat het personeel het niet zo druk heeft en elke beweging van iedereen in het oog houdt, ten einde onmiddellijk aan ieders nog onuitgesproken wens te voldoen. Leg dan maar uit wat je wilt en aan wie het moet worden doorgegeven.



We hebben goed geslapen en voor de eerste dag gaan we rustig wat winkeltjes bekijken en acclimatiseren want we komen uit een ijzig land en zijn nu in een land met een tropisch regenwoud klimaat dat 137 km ten noorden van de Evenaar ligt. Er is hier een vochtige warme temperatuur.

In het hotel kunnen we niets doen want de bagage komt met een later vliegtuig. Wij konden nog hard lopen om het vliegtuig te halen in Londen maar de mensen van de bagage waren niet zo snel.

Singapore is een Stadstaat ten zuiden van Maleisië.
Ooit was het een basis van de Oost-Indische Compagnie en nu behoort het bij de grootste havens van de wereld evenals tot een van de grootste financiële centra ter wereld.
De bevolking bestaat uit verschillende nationaliteiten maar de grootste groep van ongeveer 75 % zijn Chinezen waardoor het Mandarijns de meest gesproken taal is.
Op dit ogenblik wonen hier meer dan 5 miljoen mensen. Velen hiervan spreken Engels want ooit behoorde Singapore tot de Engelse kroon.

Door de kleine oppervlakte van deze staat met zoveel inwoners, is men verplicht om met hoogbouw te werken. Alhoewel ik daar geen fan van ben, heb ik veel prachtige gebouwen gezien die niet zo dicht op elkaar worden gezet, zodat ik niet het beklemmend gevoel krijg dat ik in Brussel heb wanneer ik uit het Noordstation kom. Daar krijg ik een onzeker gevoel omdat ik onvoldoende ‘lucht’ zie. Ook zijn de wegen hier zeer breed, soms met bomen langs de kant, er zijn pleinen met planten en parken op verschillende plaatsen. De aanleg van deze stad vind ik aantrekkelijk.


Vandaag 7 januari 2013 begint ons avontuur.

Eerst naar het Raaffles hotel. Als je dit statig gebouw bekijkt dan kan je zonder moeite de vooroorlogse Engelse mondaine wereld met alle glitter in gedachte zien voorbij wandelen.

Vermits we echter juist van ons hotel komen dat, zoals zo veel hotels, geen ontbijt geeft, zoeken we naar iets om te gaan eten. We vinden een heel gezellige Oostenrijkse bistro volledig in chalet vorm. Wie verwacht hier nu zo iets? Ik kan mij zonder moeite onmiddellijk aanpassen en in plaats van een broodje begin ik deze dag met heerlijke kaastaart gezeten op een terrasje. Wat een weelde, thuis vriest het de oren van je hoofd en hier genieten op een terras.

Daarna bezoeken wij het Raaffles hotel langs de ingang van de ‘bezoekers’ en niet van de gasten.
We worden afgeleid naar de winkel die op zijn Engels helemaal in warm donker hout is gemaakt en waar allerlei producten worden verkocht waarvan de meeste onder de naam van dit hotel. De binnentuin kan bezocht worden.
Wat een luxe!


Om een eerste indruk te krijgen van een stad vind ik het reuze om – indien het bestaat – met een hop on/hop off bus rond te rijden.


Hier zie je de ruimte die er ondanks de beperkte plaats toch nog kan gevonden worden.
Het ‘bloemvormig’ gebouw is het ArtScience Museum, een ronde vorm waaraan 10 vingers zijn. Prachtig.



Vanuit onze Hippo zien we het hotel Marina Bay Sands een ongelooflijk gebouw waarover ik verder meer zal vertellen.
Ik ben hier erg van onder de indruk.


Nieuwjaar is nog niet lang voorbij en de kerstversiering zorgt voor een nog kleurrijker noot:


Ook veel beeldhouwwerken en bloemen



Nee ik ben geen moslima geworden.
Om goed te fotograferen zijn we
boven in de bus gaan zitten maar
op de middag is het daar bloedheet.

In Chinatown stappen we uit om eens rond te kijken en iets te eten/drinken.


De binnentuin van deze mooie tempel:


Een oudere pagode die naar mijn smaak te overladen is maar cultureel belangrijker dan de vorige:


De tuinen aan de baai zijn 101 ha groot. Hier vindt je planten van 6 continenten.

Met de metro naar het super moderne shopping centrum VivoCity om iets te eten en over te zetten met de monorail naar het eiland Sentosa voor het klank- en lichtspel.

Je zit hier in een stuk van de haven:



In VivoCity bevindt zich o.m. een heel groot restaurant met
meer dan 10 verschillende togen, waar je allerlei soorten (vlees, groente, gekookt, gestoofd, gegrild, koud, dessert enz.) eten vindt uit verschillende delen van de wereld en het is nog lekker ook.


Het is ineens heel donker geworden en we nemen de monorail naar het eiland Sentosa. De voorstelling is een verhaal over de liefde met zang, dans en vooral veel licht en vuur.


De laatste foto is niet door mij genomen want dit was naar aanleiding voor de een of andere viering.

Ik had mij geen betere dag dan deze kunnen voorstellen. De bedoeling van dit oponthoud was om op ons plooi te komen voor het tijdsverschil maar ik heb ook nog een goed overzicht van deze grote stad gekregen...

Na de algemene indruk van gisteren gaan we vandaag een paar zaken grondiger bekijken.

De metro is heel duidelijk en je kan er overal mee geraken; zelfs als je moet overstappen is het eenvoudig. Indien je toch nog aan iets twijfelt of je ticket doet even moeilijk dan is er ergens een rond bureautje dat heel strategisch staat opgesteld, zodat je er naar toe kan zowel wanneer je niet goed binnen kunt als wanneer je niet meer buiten kan. Je wordt tweemaal gecontroleerd zowel bij het binnen komen als bij het buitengaan.

De mensen zijn heel vriendelijk. Het valt op dat overal ook in de winkels veel personeel is, zodat je altijd onmiddellijk geholpen wordt. Verdienen ze hier zo weinig of is er zeker geen sprake van ‘crisis’?

Het is ook grappig dat ze hier ‘ecologisch’ denken.

Je koopt een ticket voor 1 metro verplaatsing en dat ticket is nog 5 keer herbruikbaar mits opnieuw te betalen natuurlijk. Op je volgende rit met dat ticket krijg je dan telkens 10 cent vermindering. Het resultaat is niet alleen dat je minder papier verbruikt maar ook dat je geen papier overal ziet rond slingeren. Het is hier overal opvallend proper, geen graffiti, geen beschadigingen en in deze onbekende miljoenen stad voelen wij ons veilig.

Het eerste bezoek is aan het Skypark Marina Bay Sands.

Hier werden de Olympische Spelen gehouden.


En dan komen we aan een droomhotel. Op de bovenste verdieping bevindt zich een zwembad en daar moet het uitzicht fenomenaal zijn. Wij waren echter te vroeg om binnen te kunnen.
Je kan – zoals je dat bij ons doet – langs de straat naar het hotel gaan maar dan loop je alleen tussen de auto’s in de brandende zon. Later begrepen we dat we ondergronds, langs een huizenhoge mall, er op een veel veiliger manier konden geraken.


Hierboven links heb je een binnenzicht en hieronder zit Lieve op een glazen bank.


Dit hotel is niet alleen ongelooflijk prachtig het heeft voor mij ook een speciale betekenis.
De architect is Zaha Hadid. Architectuur is een mannenzaak en het heeft tot 2004 geduurd vooraleer een vrouw de Pritzker prijs heeft gewonnen. Deze prijs is niet zo bekend bij het grote publiek, maar wordt de Nobelprijs voor de architectuur genoemd. Zij is de eerste vrouw die deze prijs in ontvangst mocht nemen.

De Haven van Antwerpen heeft haar gekozen als de architect die het nieuwe Havenhuis mag zetten aan de Siberiabrug. De start voor de bouw werd gegeven op 10.9.2012. Ook hier heeft zij voor de vorm van een schip gekozen. Dit ontwerp is heel omstreden omdat het boven het geklasseerde gebouw komt van de vroegere brandweerkazerne. Het was een van de vele brandweerkazernes die Van Averbeke voor Antwerpen heeft ontworpen. In dit gebouw heb ik 10 jaar voor het Havenbedrijf gewerkt.


We moeten terug naar het hotel omdat onze tweede vlucht binnen enkele uren vertrekt.
Deze keer gaan we langs het ondergronds winkelcentrum naar de metro.


Het centrum is niet alleen heel hoog maar de gangen zijn ook breed. Hier kan je gerust met een camion rond rijden zonder problemen te hebben met een tegenligger. Na zeer lang gaan komen we eindelijk in de metro aan.

In Singapore voelde ik mij soms als een mier in een mierennest. Op sommige plaatsen krioelt het van de mensen en toch raken ze je zelden aan, hetgeen verwonderlijk is. Indien het toch gebeurt dan stoppen ze onmiddellijk om zich met een vriendelijke glimlach te verontschuldigen.
In tegenstelling met hetgeen ik verwachtte is kleding vrij duur en is het een heel andere stijl dan bij ons, veelal beïnvloed door de Chinese smalle jurken.

In het hotel alles ophalen en naar het vliegveld.

Voor business passagiers is er een design lounge met alles erop en eraan.
Luie stoelen (geen lig mogelijkheid), vriendelijk personeel, ongelooflijk veel eten want er zijn mensen die uit de nacht komen en anderen die hier ’s avonds eten voor het vertrek van een nachtvlucht, pc’s waar je op kan werken en zelfs een fitness ruimte.
Ik profiteer ervan om een mailtje te sturen dat ik al tot in Singapore ben geraakt en het vliegtuig neem naar Christchurch voor opnieuw een 12 uur durende vlucht.



NIEUW - ZEELAND
GOD'S OWN COUNTRY



'Kia Ora': welkom in het jongste land op aarde.

Nieuw-Zeeland bestaat uit 3 hoofdeilanden :
Het Noordereiland van 113.729 km2
Het Zuidereiland van 150.437 km2 en dat de meeste toeristen aantrekt. Hier bevindt zich een prachtig gletsjergebied met Mount Cook 3754 m tevens de hoogste berg van NZ.
Stewart Eiland van 1.680 km2.
NZ is qua grootte vergelijkbaar met een land als Engeland of Japan,
maar er wonen slechts 4 miljoen inwoners.

Het is hier het tegenovergestelde van Singapore, weinig inwoners voor ontzettend veel ruimte en die ruimte bestaat uit een overweldigende mooie natuur.
NZ heeft een plaats waar er de zuiverste lucht en water is van heel de wereld.
De mensen zijn er zich bewust van deze grote rijkdom en doen er dan ook alles aan om dat zo te houden. Denk maar aan de problemen die NZ had met Frankrijk en de VS in verband met de kernproeven in het gebied. Franse agenten bliezen in 1985 de Rainbow Warrior van Greenpeace op die in de haven van Auckland lag.

Rond 800 kwamen de eerste Polynesische immigranten (Maori’s) naar hier. Het is pas in 1642 dat Abdel Tasman dit eiland gedeeltelijk in kaart bracht.
In 1947 wordt het volledig onafhankelijk van Groot-Brittannië.

Mijn eerste contact met iemand in NZ is een dame bij de douane op de luchthaven. Het is een ‘kerel’ van een vrouw. Met een vriendelijke glimlach ‘neemt’ zij mijn zware koffer van de band om die naast mij op de grond te zetten. Ik verschiet van haar kracht want ik moet aan 22 kg erg sleuren, laat staan als ik het nog van een hoogte moet afnemen. Ik bedank haar en krijg een vriendelijke tik op mijn arm. Kan je zich voorstellen dat een douane zo vriendelijk is? Dat een vreemde je aanraakt? Ik krijg een gevoel van blijheid en dat is heel de reis zo gebleven.

CHRISTCHURCH


In september 2010 was er een aardbeving maar deze van februari 2011 met een kracht van 6,9 op de schaal van Richter met het centrum juist onder de kathedraal in het centrum van de stad, richtte een vreselijke ravage aan. Vermits alles nog altijd plat ligt heeft Lieve een hotelletje moeten nemen buiten de stad. Het is een huis met een zestal kamers en een klein zwembad en zoals alle Nieuw-Zeelanders een heel vriendelijke en behulpzame dame.

Ondanks de goede accommodatie van het vliegtuig hebben we deze keer geen oog dicht gedaan.
Om toch in het nieuwe uur ritme te geraken gaan we de stad bezoeken. Als je normaal bent dan is het een griezelige spookstad, maar zo uitgeput als wij zijn ervaren we het nog meer als iets beangstigend. Van de mensen ter plaatse vernemen we dat er nog altijd niet veel is gebeurd en dat is een schandaal, want de mensen die voorheen een café, hotel of winkel hadden, zijn nu hun inkomen al minstens 2 jaar kwijt. Door het gehakketak tussen de overheid en de verzekeringsmaatschappijen zit alles in het slop. Velen hebben de stad verlaten.

Je kan moeilijk in het centrum komen. Uit veiligheid zijn straten en blokken afgezet. Elk moment kan er nog een stuk van een gebouw afbrokkelen en instorten. Je moet dus ver rondlopen vooraleer ergens te geraken.



Hetgeen er overblijft van een mooie kathedraal.


Vroeger was dit de mooiste straat van de stad.

De verder gelegen winkels zijn ontzettend duur. Voor een jurkje dat niet speciaal is betaal je hier minimum 200 NZD. (1 Euro is ongeveer 1,55 NZD). Later zullen we ondervinden dat NZ minder duur is. Is het zo moeilijk om hier bevoorraad te worden? Of komen hier zo weinig mensen dat ze de prijzen zo moeten opdrijven om zelf te overleven?

Echte Italiaanse lekkere pizza gegeten en dan een dure taxi genomen naar ons hotel want onze benen weigeren nog te bewegen. Om 21 uur liggen 2 wrakken in bed.

Vandaag uitgeslapen en voor de rest gelummeld. Een beetje aan het zwembad gelegen en naar winkels gezocht die meer dan 2 km verwijderd zijn.
Wel heerlijk gegeten in een Japans restaurant. Die zullen wij hier nog dikwijls tegen komen.

Heden vroeg op voor een tocht met de TranzAlpine Train die behoord bij de 6 mooiste treinreizen in de wereld. De tocht gaat van Christchurch door het Arthur’s Pass National Park naar Greymouth aan de andere kant van het eiland.

Met de bus naar ‘Central Station’. Daar zoeken we naar een station en naar treinsporen en we vinden niets. De mensen willen ons helpen maar blijven beweren dat we er zijn tot per ongeluk het woord ‘trein’ valt. Sommigen beweren dat er geen treinstation bestaat in Christchurch en eindelijk hebben we iemand gevonden die weet dat dit volledig buiten de stad ligt. Op zoek naar de juiste bus en we zijn gelukkig nog net op tijd in de ‘Railway Station’. Zo zie je maar, wat bij ons Centraal Station heet is bij hen het busstation. Toch vindt Lieve nog de tijd om te zorgen voor een gezond ontbijt.


We rijden eerst door de uitgestrekte zeer vruchtbare Canterbury Plains maar wanneer de bergen in zicht komen haasten wij ons naar de open wagon waar je beter foto’s kunt nemen. Het is mooi weer maar er staat een scherpe koude wind. In deze wagon hou je het niet lang uit en hoe hoger we gaan hoe ijziger de wind is.


De aanleg van deze spoorlijn is zwaar geweest. De totale lengte is 223 km en bestaat uit o.m. 19 tunnels en 4 viaducten.
De Otira Tunnel is met zijn 8,6 km een van de langste tunnels van het land.
Oorspronkelijk is het aangelegd naar een koolmijn en Dobson is een oud koolmijnstadje waar de mijnwerkers woonden. Vandaar is het spoor verder doorgetrokken naar de westkust voor de aanvoer van materialen. Nu dient het voor de West – Oost verbinding van het Zuidereiland en als toeristische attractie.



Vanaf hier rijden we door een groen regenwoud, eventueel met een paar watervalletjes.


Nu komen we beneden en rijden door weilanden met dieren verder naar Greymouth,
een klein druk stadje met één grote straat.


In het restaurant zijn leuke spullen zoals de bijgaande zandlopers.


En heel toffe spreuken. Ik heb gelezen dat in NZ de levensstandaard zeer laag is maar
dat de levenswaarden zeer hoog zijn. Deze spreuken tonen het:


Met de trein rijden we terug door hetzelfde prachtige landschap.





Cass is nu ook een spookdorp.
Hier woont nog 1 man die zorgt
voor het onderhoud van de sporen.




Vandaag weer vroeg op want we verlaten Christchurch en rijden met de bus een stuk zuidelijker naar Dunedin.
We hopen onderweg een deel van het binnenland van NZ te zien, maar het eerste stuk is vlak en niet speciaal.

Wanneer je in België met een bus op uitstap trekt dan heb je een chauffeur voor de bus en een gids die allerlei informatie geeft over de streek. In de Verenigde Staten vinden ze het noodzakelijk dat de gids aan een stuk door vertelt, met het gevolg dat je na een paar uur graag zou betalen om hem aub zijn mond te laten houden.
Hier is het nog anders.
De chauffeur speelt ook de rol van gids en vertelt honderd uit over de streek alhoewel wij in een lijnbus zitten en niet in een toeristische bus. In sommige stadjes waar hij mensen moeten laten uitstappen en laten instappen is het vrij druk en wij vragen ons af of de voerder zich genoeg kan concentreren om te rijden.


Wij zitten toevallig op de eerste rij en zijn bijna mee aan het uitkijken want de combinatie van die twee ‘jobs’ lijkt ons niet ideaal.
Ook weten wij niet hoe zitten omdat de airco ijskoude lucht blaast. Op dat moment weten we nog niet dat die ijzige wind ons heel de reis zal vergezellen.

Wanneer we Dunedin naderen moeten we dalen en hebben we een prachtig uitzicht op de stad en de baai.







DUNEDIN





Deze treinrit staat vandaag op ons programma. De bergengte werd gevormd door de Taieri rivier en het spoor,
waarvan de bouw begonnen werd in 1879, diende heel wat hindernissen te overwinnen o.m. door middel van verschillende viaducten.


Ongelooflijk moedige boom!



Hier zijn we aan het eindpunt.
Iets eten en de paar winkeltjes die er zijn
bezoeken en dan terug naar Dunedin.



Bij onze terugkomst bezoeken we het zeer speciale stationsgebouw van Dunedin dat in 1900 werd gebouwd in een ‘slagroomtaartachtige’ stijl.


Contrast tussen het statige gebouw en moderne sportieve reizigers.

Vandaag bezoeken we de stad Dunedin zelf. Het is de tweede grootste stad van het Zuidereiland na Christchurch.
Ons hotel ligt in het centrum dus vlak bij de lijnbussen, de winkels en restaurants en het gezellige centrale plein. Formidabel gekozen door Lieve.

Dunedin is Nieuw-Zeelands oudste stad.
Het werd in 1848 gesticht door Schotse immigranten en de naam betekent ‘Edinburgh’ in het Keltisch. Het is gekend om in alles de eerste te zijn en te experimenteren. In kledij kan ik het alles behalve innoverend noemen. Sommige mensen zien er heel ‘speciaal’ uit en geven mij de indruk nog in de hippie tijd te leven. Het ziet er ouderwets uit en ik vind het meestal lelijk. De prijs is veelal duurder dan bij ons. Alleen de sportkledij bevalt mij erg.


Eerst gaan we de steilste straat van de wereld bezoeken.
Ik herinner mij dat ons dat in San Francisco ook werd
verteld maar daar werden allerlei bochten ingelegd
door middel van bloemperken om
de veiligheid te verzekeren.


Grappig om te zien hoe auto’s komen aan- en afrijden om op de top te draaien.
Ze kunnen hier een bewijs ‘kopen’ van het kunnen van de chauffeur!
Daarna bezoeken we de Botanische tuin.


Langs de achteruitgang van deze tuin komen we na een tiental minuten wandelen bij de universiteit.
Dit is de eerste universiteit die op de zuidelijke hemisfeer werd opgericht.


De ‘kleine’ faculteiten zijn ondergebracht in gezellige huisjes in cottage stijl.


Kapitein Cook ontdekte deze boom en vermits het kersttijd was, noemde hij het Christmastree. Rond deze tijd krijgen ze prachtige grote bloemen. Ik geloof dat ze tot de Araucaria familie behoren.

Er zijn tuinen rond de universiteit en je ziet er jonge mensen liggen terwijl ze aan het studeren zijn.

Een kwartier later komen we in een winkelstraat met een leuke spreuk op het venster.


De kleding is niet mooi. De maten zijn dikwijls XXXXL want de mensen zijn hier over het algemeen vrij zwaar. Waarschijnlijk hebben ze de ‘eetcultuur’ van de VS overgenomen. Velen zien er althans zo uit. Dat is erg spijtig want ik heb hier al heel lekker gegeten.

Het is van in mijn jeugd geleden dat ik gewone salade zo lekker heb gevonden. Het heeft smaak en is niet alleen versiering op een bord waar je nog zelden aankomt. Ook andere groenten hebben de echte smaak van voor de intensieve landbouw. Is het omdat de lucht zo zuiver is? In ieder geval zijn er strenge regels op de teelt en dat proef je.

Ineens sta ik voor een kledingzaak waar alles heel mooi is. Hier zou ik mijn goesting kunnen vinden. Het is echter duur want het is gemaakt door Annah Stretton .
Deze vrouw is er in geslaagd om nu een 30tal winkels te bezitten in Nieuw-Zeeland. Zij geeft een show in Londen en heeft in 2009 de Veuve Cliquot prijs gekregen als Business Women of the Year.

Gelukkig is er een uitverkoophoekje waar ik iets kan op de kop tikken want ik moet voor de volgende week nog een feestelijk kleedje kopen.

’s Avonds heel lekker en goedkoop gegeten op het centrale plein. Ook tof omdat deuren en vensters ver openstaan zodat de buitenlucht binnen kan (thuis is het winter). Om buiten te eten is het te koud door de ijzige wind van Antarctica die deze dagen erg zijn best doet.

Spijtig dat het vandaag mistig is voor onze daguitstap.
We stoppen vrij vlug om vast te stellen dat Dunedin in een heel mooie omgeving ligt.


Wij rijden verder naar het kasteel van Larnach en komen in een indrukwekkende streek, waar je een uitzicht hebt op Dunedin en op de heuvels en de inham met kleine eilandjes.
William Larnach een bankier en later Parlementslid heeft deze unieke plek uitgekozen om zijn droom, een echt kasteel zoals hij het zich herinnerde uit Engeland, te bouwen. Hij heeft daarvoor ook de beste materialen laten overkomen uit verschillende Europese landen en dat terwijl in de periode 1870 de overtocht in moeilijke omstandigheden gebeurde.



Zijn vrouw Margaret heeft 45 jaar gewerkt om een uitzonderlijke collectie van planten bijeen te krijgen. Vooral de verschillende soorten van het zuidelijk halfrond hadden haar aandacht.


We rijden verder over de smalle kronkelige kustweg naar Taiaroa Head op het schiereiland Otago. Dit is de enige plek ter wereld waar ’s werelds grootste zeevogel van 1,1 m lang en een vleugelwijdte tot 3,3 m op het vasteland broedt : de koningsalbatros.


Hier is een uitkijktoren waar je achter glas dicht bij deze vogels kunt komen; althans wordt dit door alle informatie beweerd. Het onderzoekcentrum hoopt door beschermende maatregelen deze vogels te behouden van verdwijning. Op dit moment zit er altijd een van de ouders op het ei om het uit te broeden met als resultaat dat je ze nauwelijks ziet tussen de grassprieten. Om hun indrukwekkende sierlijkheid te kunnen zien moet je ze kunnen fotograferen wanneer ze in de lucht zijn en daar slaagt Lieve beter in dan ik. De laatste foto is genomen in een museum.





Andere vogels zijn minder schuw.



Er zijn hier verschillende Schotse nederzettingen in de omgeving en daarom heb ik deze grote distel gefotografeerd.



We gaan nu verder langs schapen en een mooi pad met uitzicht op de zee om de geeloog pinguïn te bezoeken.


Van de 18 soorten pinguïns die er bestaan behoort de geeloog pinguïn tot de zeldzaamste. Men schat dat er nog maar 5000 tot 6000 exemplaren bestaan. De Maori noemde hen Hoiho hetgeen betekent ‘hij die veel lawaai maakt’. De Elm Wildlife Tours die zorg draagt voor het behoud van deze dieren heeft schuilhokken gemaakt voor toeristen, zodat wij ze rustig kunnen observeren met een minimum aan verstoring. Het is in kleine groepjes van ongeveer 8 personen dat we met een gids rondlopen.


Op het strand ligt een pelsrob te slapen.

Buikje vol en luid kwetterend komen een paar pinguïns uit de zee


Intussen is meneer pelsrob ook aangekomen en gaat naast zijn vrouw liggen: beschermend legt hij zijn flap over haar. Wel ja, al die toeristen die zo naar ‘ons’ aan het gapen zijn!!


Je ziet duidelijk het verschil in grootte. Het mannetje kan 2,50 m lengte bereiken met tot 185 kg gewicht en het vrouwtje 1,50 m voor 50 kg.

Pinguïns blijven doorgaans heel hun leven samen met hun partner.
Dit koppeltje is nog maar een paar maanden samen en nog dol verliefd.
Wanneer de partner terugkomt van zijn/haar maaltijd in de zee is er een hele begroetingsceremonie. Die is zo intens dat de diertjes vergeten naar ons, de indringers, te kijken. Knuffeltje links, knuffeltje rechts….


Wat een formidabele dag hebben wij heden beleefd!

Vandaag vliegen we naar Auckland maar deze morgen bezoeken we nog St-Clair een mooie badplaats die deel uitmaakt van Dunedin. Hier staat de kerstboom al heel mooi in bloei.


In Nieuw-Zeeland is een cappuccino drinken een feestje.
De koffie is heerlijk en het laagje melkschuim is gewoon subliem. Het is zoals met het eten, dat is hier ook zo lekker. Het leven is hier ‘ontspannen’ en de natuur wordt gerespecteerd. Voelen de koeien deze sfeer ook aan en geven ze daarom betere melk? Het feit dat ze in een gezonde omgeving buiten staan zal ook wel een rol spelen>


Is het hier zo ontspannen omdat alles veilig aanvoelt omdat de mensen ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn? Geen graffiti, veel beeldhouwwerken en plantsoenen en nergens is er iets vernield.

Kijk nu eens naar de buschauffeur van de lijndienst.
Hij zit niet in een volledig afgesloten compartiment zoals bij ons omdat hij hier niet door het een of ander crapuul ineen geslagen zou kunnen worden.
Hij legt zijn geld zoals het voor hem het gemakkelijkste en snelste is om zijn werk te doen zonder het te moeten wegstoppen.
We hebben zelfs meegemaakt dat wij de weg vroegen en dat hij mee uitstapte om ons beter te kunnen wijzen welke straat wij moesten inslaan omdat het zicht door een gebouw werd belemmerd. Ja watte, ik vrees als je dat hier zou doen dat je kas ’s avonds niet al te dikwijls zou kloppen.

Ook het koffertje met al de rest van het geld
staat binnen handbereik van iedere passagier.


Het is ook volledig anders dan in België. Wanneer je opstapt zeg je goedendag en op een plaats hebben we meegemaakt dat iedere uitstappende passagier ‘thank you’ zei, en toen iedereen er uit was, sloot hij de deur en zei zelf ook ‘thank you’.
Vraag je hem om te zeggen wanneer wij moeten uitstappen dan is het : kom zo dicht mogelijk zitten ik zeg het wel.
En bij het uitstappen kregen we nog een ‘have a nice day’.
Je wordt er vrolijk van om in zo een maatschappij te kunnen leven. Ik ben heel blij dat ik nog ergens in de wereld heb gevonden dat samen leven echt samenleven kan zijn.

Met Jetstar vliegen we naar Auckland.


'Bezige Bij' maakt alles gereed om te kunnen
verzenden op de eerst volgende Wi-Fi plek.




In het grote gebouw zie je de weerschijn van ons hotel Mercure.



AUCKLAND



Wij zijn nu op het Noordereiland. Auckland is een agglomeratie dat gebouwd is op ongeveer 50 vulkanen. Het is een kleine metropool maar in oppervlakte is het een van de grootste steden ter wereld.
Van 1841 tot 1865 was Auckland de hoofdstad, maar daarna werd dit Wellington.
De Marori’s noemden deze stad Tamaki Makau Rau wat zoveel betekent als ‘door velen gewild’ en het is inderdaad een heel aangename stad.


Het bruine gebouw is het oude treinstation,
dat midden allemaal moderne gebouwen staat
in het havengebied.


De mensen kleden zich zoals zijzelf goed vinden en
trekken zich niets aan van anderen.
Hier een ruitenwasser in ‘zijn’ werkkledij.


Vandaag bezoeken wij het mooie uitzichtpunt dat je hebt van op Mount Eden en het museum.
Deze berg was een vulkaan en boven is er een krater van 50 m diep. Het geheel is heden een mooi groen park met zeer grillige bomen.



Daarna bezoeken wij het Museum waarvan de voorgevel
aan een monumentaal gebouw in een Europese stad doet denken.


Op het gelijkvloers bevindt zich de grootste collectie Maori- en Polynesische kunst.



Tapijt gemaakt van schelpen.


De eerste verdieping is natuurgeschiedenis en natuurhistorische objecten.
Hier is zelfs een ‘vulkaan-simulator’ geplaatst waar je de grond voelt beven en allerlei bangelijke geluiden hoort.


Een opgezette koningsalbatros en een opgezette kiwi.
Deze schuwe nationale vogel van NZ komt al ongeveer 30 miljoen jaar voor. Het is een nachtdier die je nog zelden ziet. Voor de mens voet aan land zette, had de kiwi geen vijanden, maar met de komst van de mens kwamen ook ratten, honden en andere dieren mee, waarvoor de kiwi, die niet kan vliegen, een gemakkelijke prooi was. Het is de enige vogelsoort die twee neusgaten heeft, waarmee ze wormen en insecten kunnen ruiken.


Een miljoenen jaar oud fossiel en een Griekse vaas.

Op de tweede verdieping vind je gedenkstenen voor de slachtoffers van de vele oorlogen waaraan mannen en nog bijna kinderen van NZ, in de hele wereld hebben deelgenomen. Het gaat van de Boerenkrijg in Zuid-Afrika tot Vietnam, met nog vele opdrachten van de Verenigde Naties in vredesmissies. Dit is een vreselijk aangrijpende verdieping. Van de vele landen waar zij naartoe gezonden werden zijn er maquettes gemaakt zoals o.m. de loopgraven van WO I. Er is ook een wapencollectie.



Kruis gemaakt van klaprozen.

Het gebouw is mooi en ook de manier van aanduiden
van de verschillende afdelingen is heel duidelijk.

/div>

In het atrium hangt de administratie hoog boven de bezoekers.

Van bijna overal in de stad kan je de 328 m hoge Sky Tower zien.
Deze is gebouwd om een aardbeving tot 8 op de schaal van Richter te overleven.


Hier zijn nog mussen.


’s Avonds lekker Braziliaans gaan eten in de haven vlak bij de plaats waar ons schip morgen aanlegt.
Ons eten werd in de keuken gegrild. Het vuur was voor de gezelligheid.


Vrijdag 18 januari 2013 is een scharnierdag in onze reis.
Deze morgen zijn we nog met ons tweetjes op reis maar vanaf de namiddag begint de grote luxe reis.

Eerst weer een paar mails zenden uit een cafeetje
waar wij gratis wifi krijgen
wanneer wij er een ontbijt nemen.
Het lukt niet direct en Lieve krijgt hulp
van de dienster.


Daarna wat shoppen.
Hier is mooie kleding te verkrijgen
aan een redelijke prijs.
Een zeer klassiek gebouw omringd
met torengebouwen.


Wij gaan naar de haven en zien dat de Silver Shadow is binnen gelopen.
Vlug onze bagage halen en naar het rupsachtig modern gebouw aan de kade om in te checken.


Op zoek naar onze ‘hut’... Formidabel, geniet even mee.



Zelfs Eigen briefpapier!



Afvaart, afscheid van Auckland


Receptie met voorstelling van
het personeel en de mogelijkheden aan boord.
En zo begint een heerlijke luxe reis.
Wij hebben zelfs een butler; ben benieuwd hoe dat is.




14-daagse cruise met de Silver Shadow rond Nieuw-Zeeland.



Bay of Islands
Deze prachtige streek werd ontdekt door kapitein James Cook.

In deze omgeving ondertekenden de Maori’s in februari 1840 een pact met Groot Brittannië, alleen was de versie van de Maori’s verschillend van deze van de Engelsen.
Er waren veel stammen en die voerden regelmatig oorlog met elkaar. Zij hoopten door dat pact beschermd te worden door de Engelsen.
De Britse Gouverneur die het traktaat van Waitangi ondertekende, heeft echter gewoon het land geconfisqueerd en bij de Engelse Kroon van Koningin Victoria gevoegd.

Eerst bezoeken we het eiland Kerikeri.

Op de begraafplaats rond
het kerkje staat een
gedenksteen van een Maori.


Stijl waarin de huizen op dit eiland gebouwd zijn.


We hebben het geluk dat er vandaag een feestdag wordt gehouden en dit in de oude klederdrachten.


Het is een spektakel dat de zeden van de vroegere tijd weergeeft :
de strenge gelovigen tegen de losbollen met roepende pastoor en meisjes van lichte zeden.
Drank en onzedige kledij wordt met een echte betoging door voor- en tegenstanders verdedigd.



En wij spelen het spel mee. Heel tof!



Dit is het oudste hotel van NZ en
het eerste dat een dranklicentie kreeg.



Met de overzet terug naar Paihia.

Niet gemakkelijk om met zo een gevaarte in een klein stadje te draaien:


Het hoogste punt van dit eilandje ligt op het golfterrein. Wat een uitzicht!


Een mooie zeilboot, maar heel veel moeten inzoomen.
Hoera. Hier doet mijn nieuwe Sony het bijna even goed
als een groot toestel van een andere passagier.


En dit is de eigenaar van onze cruiseboot.

Eindelijk zagen wij een school dolfijnen; zij sprongen in groepjes van 2. Reuze tof, maar dan ligt je fototoestel natuurlijk juist in de kajuit!

Tauranga

NZ is gelegen op een enorme breuk in de aardkost, nl. de ‘vuurgordel’ rondom de Grote Oceaan..
In 1886 had de meest verwoestende vulkaanuitbarsting van dit land plaats toen de Tarawera vulkaan vuur spuwde en er 120 mensen omkwamen. Er was een krater van 17 km lang ontstaan. Men verwacht dat er in deze streek in de toekomst nog meer uitbarstingen zullen komen.

Door een rustig landschap met onder meer kiwiplantages rijden we naar Rotoroa. Niets wijst op de onstuimige wereld waar we naar toe gaan.


Eerst bezoeken wij het centrum Te Puia waar ons de cultuur van de Maori’s wordt getoond.

Er is hout snijden, manden en kleding vlechten,
beeldjes van jade maken en ongelooflijk lange boten maken
met prachtige versieringen.


Op naar het pruttelende, sissende, stomende zeer indrukwekkende actieve deel, waar je het ene moment van alles ziet en het andere moment omgeven bent door een dikke dampwolk.


Onze Maori gids. Zij heeft prachtig getekende wenkbrauwen.

Vroeger waren hier ook geisers die water spoten maar nu wordt er door de mensen ter plaatse te veel warm water afgetapt voor eigen gebruik zodat de druk is verminderd . De Maori’s koken hun eten niet maar stomen het in putten in de grond waar de hete damp het voedsel gaar maakt.

Eerst was er een hotel dat men met behulp van een trein heeft verplaatst en daarna bouwde men er een stadje rond met een mooi groot park. Dit hotel kreeg als eerste in NZ een licentie om een hotel uit te baten.


Het vroegere badhuis in Tudor stijl, geeft nu
onderdak aan het museum, waar we een film met
aardbevingseffecten zien van de streek.



Napier


In 1931 werd de stad bijna totaal verwoest door een aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter.
Deze graad is de hoogste van al de aardbevingen
welke NZ heeft ondergaan.


Een groep jonge architecten bouwde de stad terug op in de oorspronkelijke Art Deco en Spaanse Missionarissen stijl van voorheen.


Winkel met kledij uit de jaren 1930. Sta ik er mee?

De kerk.


Zitplaatsen op straat versierd met prachtig aardewerk.

Speciale heel grote vlaggen.


Ook de straatnamen in sierstenen.


De lijnbus met Lieve, Marge en Chris.


’s Avonds is het diner met de kapitein (ik heb hem niet gezien) en we gaan een fotoshoot doen met het jurkje dat ik in Dunedin heb gekocht. Ik heb een gebrek aan zelfvertrouwen en het lukt niet goed. Bij Lieve is het stukken beter.


Vandaag varen wij door de Queen Charlotte Sound en de Marlborough Sounds, een prachtig gebied van baaien en maagdelijke eilandjes in het Noordoosten van het Zuidereiland.


Zo had ik mij NZ voorgesteld : onbeschrijfelijk mooi, zoals in paradijselijke verhalen verteld wordt.
Ik liep een beetje verdwaast rond van al dat moois.


Buiten Lieve en ik was er nog een Belgisch koppel
aan boord.


Het mag dan wel prachtig zijn, op tijd moet er ook nog lekker gegeten worden. Vandaag was er o.m. paëlla!
En zo kwamen wij in Picton aan.


Een vriendelijke man speelde en zong Ierse volksmuziek,
zo ontspannend!
Hij deed dit precies voor zijn eigen plezier want hij keek niet op en deed er nog wat danspasjes bij!

Overal die overheerlijke cappuccino’s en
hier krijg je er nog een leuk gezichtje bij.      In de meeste stadjes zijn er herinneringen aan WOI en WOII.